Η σύγκρουση Γεωργίου Μηστριώτη-Νικολάου Γ. Πολίτη για τον Ερωτόκριτο
Σαν σήμερα, στις 12 Φεβρουαρίου του 1911, ψηφίστηκε η συνταγματική διάταξη, που όριζε, ότι “επίσημος γλώσσα του Κράτους είναι εκείνη εις την οποία συντάσσεται το πολίτευμα και της ελληνικής νομοθεσίας τα κείμενα”. Μέχρι στις 29 Ιανουαρίου του 1976, που καθιερώθηκε σαν επίσημη γλώσσα της ελληνικής υπό την πρωθυπουργία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η δημοτική γλώσσα πολεμήθηκε όσο λίγα πράγματα σε τούτη τη χώρα.
Μεγάλες οι περιπέτειες, που πέρασε η ελληνική γλώσσα, ιδιαίτερα στις αρχές του 20ού αιώνα με τις, πολύ συχνά, άγριες συγκρούσεις καθαρευουσιάνων και δημοτικιστών. Μέχρι και ο Ερωτόκριτος δεν γλύτωσε από τα σκάγια αυτών των συγκρούσεων κι είναι χαρακτηριστική η αντιπαράθεση του Γεωργίου Μηστριώτη και του Νικολάου Γ. Πολίτη.
Ο Γεώργιος Μηστριώτης (1840-10 Ιουνίου 1916), εξαίρετος κλασσικός φιλόλογος και υπέρμαχος της καθαρεύουσας, καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, στην εισήγησή του “Κρίσις του δευτέρου Σεβαστοπουλείου αγώνος προς βελτίωσιν της σημερινής γλώσσης απαγγελθείσα εν τη μεγάλη αιθούση του Πανεπιστημίου τη 15η Μαρτίου 1909″ έλεγε, ότι:”Κατακρήμνισαν, λοιπόν, τα δοκούντα αυτοίς είδωλα και επί των ερειπίων τούτων ύψωσαν τον Ερωτόκριτον, ον μετά θρησκευτικής ευλαβίας, μελετώσιν. Αλλ΄ο Ερωτόκριτος και ο Ονειροκρίτης είναι τα μόνα βιβλία τα κοσμούντα τας βιβλιοθήκας των θεραπαινίδων”.
Ο Νικόλαος Γ. Πολίτης (1852-1921), λαογράφος, καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, στη μελέτη του (Λαογραφία 1-1909) του απάντησε χωρίς να τον κατονομάζει, αποκαλώντας τον “Κάπηλον των Ελληνικών Γραμμάτων”: “Κακοφωνίαν αποτελούσιν οι λήροι καπήλου τινός των Ελληνικών Γραμμάτων περί του Ερωτοκρίτου, αλλά πάντα τα γραφόμενα υπό τούτου είναι παντελώς ανάξια της προσοχής των αληθώς επιστημόνων, ουδέν άλλο συναίσθημα παρ΄αυτοίς κινούντος, πλην του οίκτου”.
Φωτό: Στέγη “Βιτσέντζος Κορνάρος”