Πώς προέκυψε η διάσημη καρέκλα της Τρυπητής;
“Καθώς περιδιαβαίνω κάθε μέρα στα χωράφια, τα βουνά, τη φύση της Γαύδου, όλο και κάποιο λαγό θα ξεσηκώσω από τη φωλιά του με τη “περπατησά” μου. Κι αν πεις για τις πέρδικες το ίδιο συμβαίνει. Η ζωή μου από τότε, που γεννήθηκα και κάθε μέρα είναι μέσα στη φύση του νησιού”.
Νίκος Λουγιάκης, ο ακρίτας της Γαύδου. Είναι 52 ετών και φέτος έκανε το 52ο Πάσχα στο ακριτικό νησί. Ακόμη και τον ένα χρόνο, που υπηρέτησε φαντάρος και έλλειπε από την Γαύδο ο διοικητής του, του έδωσε άδεια να πάει να κάνει Πάσχα στο νησί του. Εκεί, που γεννήθηκε το 1963, μεγάλωσε, ρίζωσε και συνεχίζει να ζει, κάνοντας πλέον οικογένεια, με την σύζυγό του Έφη και τα παιδιά του Νικόλα (5) και Κέλλυ (4).
-Μέσα στη φύση της Γαύδου, λοιπόν, 52 χρόνια.. Κάθε μέρα…
-“Δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος που να έχει κάνει τόσα μέτρα, τόσα χιλιόμετρα πάνω στο νησί. Ναι, κάθε μέρα, σχεδόν όλη μέρα βρίσκομαι στη φύση της Γαύδου. Έχω ένα κοπάδι πρόβατα και κατσίκια, που διατηρώ και στις μέρες μας. Μικρό κοπάδι κι έτσι πρωί, μεσημέρι, βράδυ ασχολούμαι μ΄αυτά και βέβαια με αγροτικές δουλειές, με τα χωράφια”..
Ο Νίκος Λουγιάκης έχει σπίτι στα νότια της Γαύδου, στον οικισμό Βατσιανά. Εκεί έφτιαξε πέρυσι κι ένα καφενεδάκι για τα καλοκαίρια, καθώς οι επισκέπτες του νησιού, κατηφορίζουν για να πάνε στον περίφημο βράχο της Τρυπητής και να βγάλουν φωτογραφίες στην τεράστια καρέκλα, που βρίσκεται πάνω στο βράχο. Εκεί στο νοτιότερο κομμάτι της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
-Επισκέπτεται τα καλοκαίρια πολύς κόσμος αυτή την καρέκλα; Μια διάσημη πλέον καρέκλα στην Μεσόγειο…
-“Ναι, κάθε χρόνο όλο και περισσότερος κόσμος έρχεται, θα έλεγα και 3 και 4 χιλιάδες, για να βγάλει φωτογραφίες σ΄αυτή την όμορφη περιοχή, να απολαύσει την θάλασσα και τον καθαρό θαλασσινό αέρα, γενικότερα το σπάνιο τοπίο. Το καφενεδάκι, λοιπόν, που βρίσκεται στο πέρασμα για την Τρυπητή, το έφτιαξα, για να μπορούν οι τουρίστες, Έλληνες και ξένοι, να πάρουν ένα αναψυκτικό, ένα καφέ, να πιούν μια τσικουδιά, να πάρουν ένα μπουκαλάκι νερό, καθώς το αυτοκίνητο φτάνει μέχρι τα Βατσιανά κι από εκεί μέχρι την καρέκλα και τον βράχο θα πρέπει να πάνε με τα πόδια”.
-Η καρέκλα, πάντως, πάνω στον βράχο της Τρυπητής, έχει την ιστορία της…
-“Ναι. Πάνε περίπου 17-18 χρόνια από τότε, που ήρθαν ξαφνικά στο νησί έξι Ρώσοι. Όλοι ξαφνιαστήκαμε τότε. Τί να γυρεύουν εδώ πέρα οι Ρώσοι; Γιατί αυτοί οι Ρώσοι δεν ήρθαν σαν τουρίστες. Ήρθαν για να μείνουν, να παραμείνουν στη Γαύδο. Και παρέμειναν… Αργότερα μάθαμε, ότι βασικός λόγος ήταν το Τσέρνομπιλ και ο εφιάλτης της ραδιενέργειας. Φαίνεται, ότι αυτό το γεγονός τους προβλημάτισε κι ήθελαν να αλλάξουν τρόπο ζωής, μακρυά από τις σύγχρονες τεχνολογίες και τους κινδύνους της. Θεώρησαν, ότι η Γαύδος γι΄ αυτούς είναι η ιδανική περιοχή, μακρυά από κόσμο, κοντά στη φύση. Κι είναι αλήθεια, ότι εδώ βρήκαν την ησυχία τους, αλλά και την υγειά τους, που την απειλούσαν τα διάφορα Τσέρνομπίλ. Είναι καλοί και χρήσιμοι άνθρωποι για την Γαύδο. Αυτοί τοποθέτησαν και την τεράστια καρέκλα στον βράχο της Τρυπητής, θέλοντας να δείξουν, ότι η πραγματική ζωή είναι μέσα στην καθαρή φύση. Πολλές οι ασχολίες τους. Φτιάχνουν και επισκευάζουν σπίτια, αν χαλάσει κάποιο αυτοκίνητο το διορθώνουν με δικές τους πατέντες, αφού δεν υπάρχουν ανταλλακτικά στο νησί, κάνουν αγροτικές δουλειές, προσφέρουν στο νησί.”
Ο Νίκος Λουγιάκης δεν έχει αφήσει γωνιά στην Γαύδο, που να μην την έχει επισκεφθεί. Γνωρίζει, όπως λέμε, και την τελευταία πέτρα του νησιού. Είναι ο άνθρωπος, που έχει συνδέσει τ΄ όνομά του με την Γαύδο, όσο λίγοι, παλιοί και νέοι κάτοικοι, χωρίς η Πολιτεία να κάνει κάτι γι΄ αυτόν, τον πραγματικό σύγχρονο ακρίτα του νοτιότερου κομματιού της ελληνικής Γης και Θάλασσας.
-Πώς είναι τούτη την εποχή η Γαύδος;
-“Ίσως πιο όμορφη από ποτέ. Πράσινη, γεμάτη αγριολούλουδα, που καθώς έρχεται και ο θαλασσινός αέρας μεταφέρει παντού τις μυρωδιές της ανθισμένης γης. Έχουν έρθει και τα τριγώνια, πουλιά περασάρικα κάθε χρόνο τέτοια εποχή από το νησί. Αργότερα θα έρθουν κι άλλα περασάρικα πουλιά, όπως συκοφάδες, ορτύκια, μπεκάτσες. Η Γαύδος έχει όλο το χρόνο τις ομορφιές της “.
(Πρώτη δημοσίευση: ΚΡΗΤΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ, τεύχος Μαρτίου-Απριλίου 2015)