“Άν έχεις απελπισία, δώσε μου την απελπισία σου”
“Αν έχεις απελπισία, δώσε μου την απελπισία σου, όπως μου δίνεις τόσες φορές τη χαρά σου. Δώσε μου ό,τι έχεις και ό,τι μπορείς. Μα κατάλαβε, επιτέλους, πως δε γυρεύω τίποτε άλλο.
Αν αργήσουμε τώρα να ιδωθούμε, θα πρέπει να προσπαθήσουμε μ΄αυτά τα λίγα και γλίσχρα μέσα που έχουμε, μ΄αυτό το χαρτί, που μαυρίζουμε, να είμαστε όσο μπορούμε πιο κοντά, όχι να αποχωριζόμαστε και να πληγώνει ο ένας τον άλλο. Έτσι νομίζω.
Αν με θέλεις ακόμη, έλα, χρυσή μου, να τα λέμε όλα χωρίς να σκεφτόμαστε, ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει.
Ξέρεις συλλογίζομαι ακόμη πως έτσι θα μπορούσαμε, όταν μας δοθεί να ιδωθούμε, να μην πούμε ούτε μια λέξη, παρά να χαζεύει ο ένας τον άλλον.
Καληνύχτα, αγάπη. Όλη τη μέρα σήμερα γύρευα τη στοργή σου”.