CANDIA STROM: Πώς ξεκίνησε από ένα υπόγειο στο κέντρο της Αθήνας
Μια μεγάλη επιχείρηση, η CANDIA STROM, που ξεκίνησε από ένα υπόγειο στο κέντρο της Αθήνας το 1972, από τους αδελφούς Μανώλη και Χαράλαμπο Βελιβασάκη, σήμερα-49 χρόνια μετά-βρίσκεται πολύ ψηλά στον επιχειρηματικό χώρο της Ελλάδας.
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πως ξεκίνησε αυτή η επιχείρηση με τους δύο κρητικούς από το χωριό Καμαριώτης ( ένα χωριό δίπλα στ΄Ανώγεια), που ήλθαν στην Αθήνα για καλύτερες συνθήκες ζωής.
“Μου θυμίζεις δύσκολα χρόνια, δύσκολο ξεκίνημα. Ήταν το 1972, όταν νεαροί ακόμη με το Μανώλη νοικιάσαμε ένα ημιυπόγειο χώρο στην οδό Φορμίωνος 20, στο Παγκράτι. Εκεί κάναμε το εργαστήριο κατασκευής στρωμάτων. Αρχίσαμε με την έρευνα της αγοράς για προμήθεια πρώτων υλών, για τη γνωριμία μας με τους επιχειρηματίες του χώρου και σιγά-σιγά μάθαμε να μπαίνουμε στα μυστικά της δουλειάς. Οι παραγγελίες διεκπεραιώνονταν με το στρώμα στη πλάτη. Πολύ γρήγορα σ΄αυτό το υπόγειο κάναμε τις καλύτερες φιλίες. Δημιουργήσαμε πρώτα ένα περιβάλλον φιλικό, που μας στήριξε στο κατόπιν επαγγελματικά. Αυτό που μας διέκρινε ήταν η συνέπεια, η σοβαρότητα και η ποιοτική δουλειά. Το φιλικό περιβάλλον διευρύνεται, οι παραγγελίες αυξάνονται και η μικρή επιχείρησή μας μεγαλώνει. Το 1976 ενοικιάσαμε ένα μεγαλύτερο υπόγειο χώρο, στην οδό Ασπασίας 5, πάλι στο Παγκράτι, γιατί πλέον στην Φορμίωνος νοιώθαμε να μη μας χωράει. Προσλάβαμε προσωπικό και αυξήσαμε την παραγωγή. Φτάσαμε πλέον στα 30-40 στρώματα ημερησίως. Με τα μέσα που διαθέταμε ήταν για μας ένας καλός στόχος”.
Πώς ξεκίνησε, λοιπόν, η CANDIA STROM; Σε συνέντευξή του πριν από χρόνια στην εφημερίδα “Κρητικά Επίκαιρα” και στον Σπύρο Δασκαλάκη, ο Χαράλαμπος Βελιβασάκης είχε πει:
-Ξεκινήσατε από ένα ορεινό χωριο της Κρήτης, τον Καμαριώτη, και βρεθήκατε στην Αθήνα. Πώς έγινε και ασχοληθήκατε με τα στρώματα;
“Τα χρόνια ήταν δύσκολα, φύγαμε, φυσικά για αναζήτηση καλύτερης ζωής. Η Αθήνα προσφερόταν για οικονομική αναβάθμιση, όχι ποιοτική. Η ασχολία μας με τα στρώματα ξεκίνησε με ένα παράδοξο γεγονός. Ζούσαμε με τον αδελφό μου σ΄ένα διαμέρισμα, τα οικονομικά πενιχρά. Κοιμόμασταν σε ράντζα μισοκατεστραμμένα. Ένα πρωί ξυπνάει ο Μανώλης και πόναγε η μέση του. Ο ύπνος στο ράντζο δεν είναι ό,τι καλύτερο. Μου λέει: Αυτός δεν είναι ύπνος. Θέλεις να γίνουμε στρωματάδες; Το μόνο σίγουρο, που θα εξασφαλίσουμε θα είναι ο ευχάριστος ύπνος. Θα κατασκευάζουμε στρώματα και θα τα δοκιμάζουμε εμείς πρώτοι. Σ΄αυτό που θα κάνουμε τον καλύτερο ύπνο θα του δίνουμε και μια ονομασία…Έτσι κι έγινε. Υπάκουσα στα λεγόμενά του γιατί ήταν και μεγαλύτερος. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Μας κούρασε στην αρχή το υπόγειο και ο μολυσμένος αέρας, αλλά δεν μας πτόησε. Οι λόγοι της επιτυχίας ήταν η συνέπεια, η ποιότητα και η σκληρή δουλειά. Δουλεύαμε από το πρωί ως το βράδυ, και από Δευτέρα ως Σάββατο. Εκεί κάναμε την πρώτη μας μαγιά. Όλα τα κέρδη πήγαιναν για επενδύσεις, σε μηχανήματα και ό,τι καλύτερες πρώτες ύλες υπήρχαν στην αγορά”.
–Ωστόσο είχατε και ατυχίες στην πορεία. Το 1979 το εργαστήρι στην Ασπασίας 5 καταστρέφεται ολοσχερώς από πυρκαγιά. Πώς αντιδράσατε;
“Ανήμερα του Ευαγγελισμού, στις 25 Μαρτίου του 1979, πήρε φωτιά το υπόγειο. Ξέρετε η πρώτη ύλη που χρησιμοποιούμε είναι το βαμβάκι, προϊόν εύφλεκτο. Καταστράφηκε όλο το εμπόρευμα και τα μηχανήματα. Ήταν για μας ένα μεγάλο οικονομικό πλήγμα. Είχαμε, όμως, αγοράσει ένα κτήμα επτά στρεμμάτων στα Σπάτα. Η πρώτη μας σκέψη ήταν η μετεγκατάσταση. Μέσα σ΄ένα χρόνο κατασκευάσαμε το κτίριο και εσπευσμένα μεταφέραμε εδώ στα Σπάτα, τις δραστηριότητές μας. Ήταν ακόμη γιατί και ο πατέρας μου είχε έρθει από την Κρήτη ως νυχτοφύλακας, γιατί οι όλοι χώροι ήταν ξέφραγο αμπέλι. Η πυρκαγιά, λοιπόν, ήταν η αιτία, που μας ανάγκασε να μετακινηθούμε. Ουδέν κακό αμιγές καλού. Χάσαμε οικονομικά, μα κερδίσαμε χρόνο και γρηγορότερη ανάπτυξη”.
-Όμως η μεγάλη απώλεια ήλθε τον Οκτώβριο του 1997. Ο θάνατος του αδελφού σου Μανώλη.
“Το γεγονός μας συγκλόνισε όλους, κυριολεκτικά. Έπρεπε να συνέλθω πρώτα από το σοκ και μετά ν΄αποφασίσω για την εταιρεία. Μου είχε αφήσει μια βαριά παρακαταθήκη. Ένα συμβόλαιο τιμής, που έπρεπε να τηρήσω με συνέπεια. Καλύψαμε το κενό, που άφησε ο Μανώλης με το να ριχτούμε όλοι στη δουλειά, όλο το διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας. Η Σοφία, σύζυγος του Μανώλη, η Μαρία, η γυναίκα μου κι εγώ συνεχίσαμε ακολουθώντας κατά γράμμα το οικονομικό πρόγραμμα της εταιρείας. Ρίξαμε το βάρος στον ανταγωνισμό. Προσέξαμε πολύ την ποιότητα και πετύχαμε να αυξήσουμε τόσο τον κύκλο εργασιών, όσο και τα σημεία πώλησης”.