Μαντινάδες: “Κάθεται εις τον καναπέ…”
Κάθεται εις τον καναπέ, νύχτες και μεσημέρια,
ομπρός στην τηλεόραση, χειμώνες-καλοκαίρια.
Στο καναπέ βραδιάζεται εκειά και ξημερώνει,
ο νους του μόνο στη Τιβή κι ας καίγεται τ’ αλώνι.
Τον εδικό του σαν θα δει εις τση Βουλής το βήμα,
κραυγές για τον αντίπαλο θέλει και νάναι χύμα.
Όσο μπορεί πια δυνατά να του τα πει χυμάτα,
τ’ αντίπαλου απού φορεί γη δε φορεί γραβάτα.
Κάθεται εις το καναπέ κι o νους του στσι καυγάδες,
που γίνονται εις τη Βουλή μέρες και εβδομάδες.
Τον λόγο σαν θα πάρει τον αυτός που δε χωνεύγει,
πάει να σπάσει τη Τιβή, το αίμα τ’ αγρεύγει.
Για δες εκειά τον κερατά, τον μασκαρά, το μπόγο,
εξάνοιξε τα μούτρα ντου προτού πάρει το λόγο,
Μα και στη κάλπη πήγαινε χωρίς μυαλό, με πάθος
κι ούλα τα χρόνια έκανε το ίδιο πάντα λάθος.
Ούτε και δα η λογική τη σκέψη ντου ποτίζει,
στο πάθος, στη εκδίκηση τ’ αρέσει να σκαλίζει.
Πόσοι να είν’ οι Έλληνες που κάνουνε τα ίδια,
μπορεί κι οι περισσότεροι και να τ’ αποκαΐδια…