O Γεώργιος Ροδολάκης (δεξιά) με τον Κώστα Μουντάκη
Γεννήθηκε πριν 100 χρόνια, στις 23 Δεκεμβρίου 1921, στο χωριό Σκλαβοπούλα Σελίνου Χανίων, αλλά πέρασε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του στο Λαύριο, σαν γιατρός. Από το 1953 που άρχισε να εργάζεται στο ΙΚΑ Λαυρίου μέχρι τις 16 Μαΐου 2009, που έφυγε από τη ζωή: 56 ολόκληρα χρόνια…
Τι σήμαινε γιατρός στο Λαύριο ιδιαίτερα τις δεκαετίες ’50 και ’60; Ήταν ο μοναδικός γιατρός στην περιοχή, σε μια εργατούπολη, όπου ούτε κέντρα υγείας υπήρχαν, ούτε ασθενοφόρα για επείγοντα περιστατικά, ούτε μέσα στη βροχερή νύχτα μπορούσε κανείς να διακινηθεί προς την Αθήνα. Ο βαριά άρρωστος κρεμόταν στην κυριολεξία από τον γιατρό του…
Γύρω στο 1952, λοιπόν, το ΙΚΑ Λαυρίου ζητούσε επί πολλά χρόνια γιατρό, αλλά δεν πήγαινε κανείς. Η θέση ήταν κενή κι αυτό φυσικά σήμαινε πολλά για μια πόλη-εργατούπολη και με πολλούς συνταξιούχους να υποφέρουν από φυματίωση. Ο Γεώργιος Ροδολάκης, νεαρός γιατρός-παιδίατρος τότε, έμαθε για την κενή θέση. Πήγε, λοιπόν, στο κεντρικό κτίριο του ΙΚΑ στην Αθήνα και έκανε αίτηση. Και περίμενε…
“Όταν έκανα την αίτηση έργαζόμουν άμισθος στο Τζάνειο Νοσοκομείο”, είχε πει στην εφημερίδα “Κρητικά Επίκαιρα”. “Περίμενα, λοιπόν, την άμεση πρόσληψή μου στο ΙΚΑ Λαυρίου, μια που υπήρχε κενή θέση και για πολλά χρόνια παρέμενε κενή. Όμως… Η γραφειοκρατία κι εκείνα τα χρόνια καλά κρατούσε. Με ειδοποίησαν μετά από έξι μήνες. Τελος πάντων… “.
Ο Γεώργιος Ροδολάκης πήγε στις 28 Φεβρουαρίου 1953 για πρώτη μέρα κι εργάσθηκε στο ΙΚΑ Λαυρίου. Πρώτος μισθός: 1470 δραχμές. Νοίκιασε ένα δωμάτιο κι έμενε μόνιμα στο Λαύριο. Εκεί ρίζωσε ο νεαρός γιατρός από την Παλιόχωρα, εκεί έκανε οικογένεια, όταν το 1955 παντρεύτηκε τη Νίκη Μπίσια κι απόκτησαν δύο παιδιά, τον Αντώνη και την Ελένη. Ύστερα από 34 χρόνια βγήκε στη σύνταξη…
Ο Γεώργιος Ροδολάκης αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση κρητικού στην Αττική. Ήταν όλα τα χρόνια στο Λαύριο ένας σεβαστός και καταξιωμένος γιατρός και προπαντός άνθρωπος με δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες Λαυριώτες να του χρωστούν ακόμη και σήμερα ευγνωμοσύνη. Ήταν, άλλωστε, χαρακτηριστική η πολυκοσμία την ημέρα της κηδείας του, αλλά και μετά 40 μέρες στο μνημόσυνο. Την Κυριακή 21 Ιουνίου 2009. Πάνω από 1000 άτομα, στέκονταν στη σειρά επί μια ώρα, σε ουρά, έξω από την εκκλησία, για να ευχηθούν για τον άνθρωπο, που τίμησε με τον καλύτερο τρόπο την Ιατρική και την Κρήτη.
Η ευρεία αναγνώριση του επιστημονικού και ανθρωπιστικού του έργου είχε ως αποτέλεσμα να δεχτεί ο ίδιος επανειλημμένες προτάσεις για την ανάληψη της Δημαρχίας, τις οποίες ποτέ δεν αποδέχτηκε.
Πόσοι Κρήτες κατοικούσαν το 1953 στο Λαύριο; Ελάχιστοι, όπως έλεγε ο Γεώργιος Ροδολάκης, από τους πρωτεργάτες στην δημιουργία, το 1964, μαζί με τον τότε διευθυντή του ΟΤΕ Λαυρίου Βαγγέλη Κοκολάκη, του Συλλόγου Κρητών Λαυρίου, του οποίου και υπήρξε και πρόεδρος για 14 χρόνια. “Εκείνη την εποχή, μάλιστα, οι Κρήτες, που ζούσαν στο Λαύριο, ήταν κυρίως οι κυνηγημένοι στην Κρήτη από τον ποινικό νόμο και κάποιοι, που είχαν διαπράξει ζωοκλοπή και τους είχαν στείλει για εξορία στο Λαύριο. Οι εξορισθέντες πήγαιναν κι έδιναν το “παρών” στο αστυνομικό τμήμα κι εργάζονταν κανονικά στα εργοστάσια της περιοχής”.
Κάτι ακόμη: Το σπίτι του Γεωργίου Ροδολάκη επί πολλά χρόνια ήταν ιδιαίτερα φιλόξενο για πολύ κόσμο. Με την σύζυγό του Νίκη φιλοξενούσαν και δεκάδες κρητικούς, σε οικογενειακές παρέες, άλλωστε η σύζυγος του κρητικού γιατρού αγαπούσε πολύ την Κρήτη, είχε, μάλιστα γνωρίσει στα παιδικά της χρόνια το Νίκο Καζαντζάκη στο σπίτι του υπουργού, επί κυβερνησης Πλαστήρα, Χρυσού Ευελπίδη. Πώς γνώρισε η Νίκη Μπίσια τον Γεώργιο Ροδολάκη; Η ίδια είχε πει στην εφημερίδα “Κρητικά Επίκαιρα” το 2005:
“Η μοιραία συνάντηση έγινε στο Τζάνειο Νοσοκομείο, όπου εργαζόταν σαν νεαρός γιατρός. Μια συμμαθήτριά μου, λοιπόν, στο γυμνάσιο έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και την πήρα και την πήγα αμέσως στο Τζάνειο. Εκεί έπεσα πάνω στο νεαρό γιατρό Γεώργιο Ροδολάκη από την Παλιόχωρα της Κρήτης. Την φίλη μου την έσωσε, η συμμαθήτρια μου γλύτωσε, αλλά εγώ δεν γλύτωσα τελικά από τα δίχτυα του έρωτα!”
Αξέχαστος! Έχουν περάσει τόσα χρόνια και εδώ στο Λαύριο ακόμα κάνουν αναφορά στο όνομά του.Ας αναπαύσει ο θεός την ψυχή του!!!