Θανάσης Σκορδαλός: “Έφυγε” σαν σήμερα πριν 26 χρόνια
Σαν σήμερα, στις 22 Απριλίου 1998, έφυγε από τη ζωή ένας από τους κορυφαίους λυράρηδες της Κρήτης, ο μεγάλος λυράρης και δάσκαλος της κρητικής μουσικής Θανάσης Σκορδαλός. Ένας θρύλος της κρητικής παραδοσιακής μουσικής.
Ήταν 22 Απριλίου 1998, σε ηλικία 88 ετών. Είχε γεννηθεί στο Σπήλι Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου στις 10 Δεκεμβρίου 1920. Ο Χ. Παπαδάκης τον αποχαιρέτησε με τούτη τη μαντινάδα:
Στο θάνατό σου βρόντηξε
ολόκληρη η Κρήτη
δάκρυα τα χιόνια γίνανε
του γέρο Ψηλορείτη.
Ο Θανάσης Σκορδαλός, αυτοδίδακτος λυράρης, έπιασε λύρα στα χέρια του, όταν ήταν παιδί 9 ετών και μόλις 12χρονος έπαιζε για πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο στο Χαμαλεύρι Ρεθύμνου, ενώ στα 19 του εμφανίστηκε για πρώτη φορά και σε γλέντι στην Αθήνα.
Το 1946 έγραψε τον πρώτο του δίσκο με τον συνεργάτη του λαγουτιέρη Γιάννη Μαρκογιαννάκη, ενώ τις επόμενες δεκαετίες πολλές και μοναδικές ήταν οι άλλες δισκογραφικές επιτυχίες του.
Στις μέρες μας, στα πάσης φύσεως κρητικά γλέντια, στην Κρήτη, στην Ελλάδα, στο Εξωτερικό, οι σκοποί του Θανάση Σκορδαλού, όχι μόνο δεν λείπουν, αλλά και είναι κυρίαρχοι.Σπάνια θα λείπει ένας συρτός του Σκορδαλού από κρητικό γλέντι…
«Ο πατέρας μου ήταν ο Θεός του κρητικού συρτού», είχε πει παλιότερα στην εφημερίδα “Κρητικά Επίκαιρα” η κόρη του Μαίρη Σκορδαλού-Ανδρούτσου. Πρόσθεσε: “Πραγματικά έτσι θα τον θυμούνται όλοι όσοι ασχολούνται με την κρητική μουσική. Κι όσο υπερβολή κι αν ακούγεται, δεν παύει να΄ναι και πραγματικότητα αυτό, που λένε πολλοί ειδικοί: Ο Σκορδαλός δεν άφησε, όσον αφορά τον κρητικό συρτό, τίποτα, για να συμπληρώσουν οι νεότεροι. Ήταν ερωτευμένος με την κρητική μουσική και με τη ζωή. Μέσα στην παρέα, μέσα στην καθημερινότητα, στα γλέντια, άκουγε με προσοχή και ευαισθησία τα όσα συνέβαιναν, τα όσα ζούσε ο καθημερινός άνθρωπος, τα συναισθήματα, που εξωτερίκευε, που έβγαζε μεσα από την καρδιά του. Αυτά τα έπαιρνε και τα έκανε μελωδία, μουσική.. Ήταν αληθινά τα όσα ζούσε μέσα του, γι΄αυτό και οι μελωδίες του ήταν αληθινές, ήταν η καθημερινή ζωή. Θυμάμαι σχεδόν κάθε βράδυ, έπαιρνε το μπουζούκι του κι αυτό, που του άρεσε, το συναίσθημα του κόσμου, το έντυνε με μελωδία. Ξενυχτούσε για να φτιάξει αυτό, που είχε φτάσει στο μυαλό και στην καρδιά του και που ήταν ζυμωμένο μέσα στην καθημερινότητα των ανθρώπων»